Je hebt soms van die dagen met een sprankeling van magie

Ik had het geluk onlangs zo’n dag te krijgen. Eerste sessie met een team met hoge werkdruk dat na een paar rottige incidenten vastgedraaid was in boze overtuigingen over elkaar en de teamleider, weerspannig geworden was, er was tweespalt gezaaid, sommigen gingen elkaar uit de weg. Roddels, aannames die niet werden gecheckt. De drive voor het werk bleef groot, maar de lol van het samenwerken was sterk verminderd.

Met lichte tegenzin werd besloten tot het inroepen van externe hulp. Zo kwam het dat ik ging praten met alle veertien teamleden apart. Daaruit werd duidelijk wat er speelde in de organisatiecontext, met de leiding, en tussen de collega’s.
Op de ochtend dat ik die thema’s zou delen met het team als aftrap voor een paar vervolgsessies, was al opluchting voelbaar dat alles bij de naam genoemd mocht worden, zonder beschuldigingen. We wisselden uit over wat er ‘tussen mensen gebeurde’ en welke dynamiek daardoor versterkt werd, in plaats van de een of de ander als oorzaak aan te wijzen.

En dan gebeurt er iets magisch...

Een teamlid dat zich al enige tijd emotioneel teruggetrokken had uit de samenwerking, besluit dit te doorbreken. "Ik heb mijn hart voor jullie gesloten uit zelfbescherming. En dat wil ik niet meer" zegt ze, waarna er een stilte uit ontzag valt. Door uit te leggen hoe dat gebeurde, en wat haar tot dit inzicht bracht, maakte zij de weg vrij voor een openhartige, eerlijke uitwisseling. Er worden moeilijke vragen aan elkaar gesteld. Aannames worden gecheckt. Verdriet en teleurstelling geuit. Er wordt geluisterd, antwoorden gezocht. Begrip groeit, er wordt over en weer excuus aangeboden voor wat fout was. De opluchting is voelbaar, de atmosfeer wordt merkbaar zachter.

Werkgemeenschap

Bij aanvang van de sessie noemde ik het menselijk verlangen naar erbij horen, gezien te worden.

“It’s all about being loved and belonging” citeerde ik in dat kader een anglicaanse priester tijdens een kerstviering die we jaren geleden bijwoonden in een middeleeuws dorpskerkje in Somerset. Dat geldt ook voor een werkgemeenschap.

Wie had kunnen dromen dat het kwetsbaar delen over een gesloten hart de sleutel zou worden voor hernieuwde verbondenheid, voor het doen smelten van een gestolde teamsamenwerking.

We rondden af met "Wat bracht deze ochtend jou?" Een nieuwe start, openheid, veiligheid, vertrouwen. “We hebben elkaar nodig!”